Weer thuis!

Wauw, zoveel gedaan in maar krap 4 weken!
De laatste helft van de vakantie hadden we helaas geen internet tot onze beschikking, waardoor het bloggen er een beetje bij ingeschoten is.
De enige keer dat het wel had gekund was in het guesthouse in Cat Ba, maar toen lag deze website eruit wegens onderhoud, dus kon ik nog niks...

Voor ik nog wat ga schrijven even een antwoord op de vraag van Renée onder één van mijn vorige blogs: stinkt het daar niet heel erg?
Antwoord: ja, vaak wel. We zijn tot de conclusie gekomen dat je meestal 1 van de volgende 3 dingen ruikt op straat: afval, uitlaatgassen of eten. In het begin was dat heel erg overheersend en had ik vooral van de uitlaatgassen ook nog wel last (ik overwoog stiekem om zo'n sarskapje te kopen!). Maar hoe langer je daar bent, hoe meer je eraan went. Vooral in de stedelijke gebieden, waar de concentraties hoger ligt en de warmte meer blijft hangen is het storend.

Even heel kort samenvatten dan maar, want alle andere taken wachten ook weer nu we weer thuis zijn.

De laatste ochtend in Hoi An hebben we nog lekker even gezwommen voor we uitcheckten om naar de volgende bestemming te reizen.
Na Hoi An zijn we naar Da Nang gegaan, vreselijk afgezet door een onaardige buschauffeur, maar wel heel aangekomen. Het hotel was leuk, lag wel ver van alles vandaan in een nog in aanbouw zijnde nieuwbouwwijk, maar de eigenaresse was heel vriendelijk en de kamer was oké.
's Middags besloten we naar het stadscentrum van Da Nang te lopen. Een inschattingsfoutje, het bleek toch wel heel ver te zijn. Sjokkend kwamen we in het centrum en we zijn bij een restaurantje neergestreken voor een kleine lunch en wat te drinken. Toen we weer aangesterkt waren zijn we de stad gaan bekijken. We zijn eerst naar de kathedraal en daarna op de overdekte markt geweest, waar ze geen toeristen gewend waren. Hier een keer geen opdringerige verkopers. We hebben nog een souvenir voor iemand gekocht en een plastic bakje om onze jasmijnplantjes veilig te kunnen vervoeren. Uiteraard hebben we goed afgedongen, want dat is hier gebruikelijk. In de Da Nang Souvenirshop ontdekten we dat de 3 bruggen toch wel het hoogtepunt van de stad waren. 's Avonds zijn we bij een Vietnamees restaurantje neergestreken voor het avondeten. Er zaten twee vriendengroepen die een verjaardag te vieren hadden en verder niemand, even weg van het toerisme dus! Heerlijk gegeten en gedronken! Vervolgens wilden we nog even naar een barretje om wat te drinken, elke avond vroeg naar bed is ook zo saai... We kwamen terecht bij de City Pub, waar ze een Duvel voor Sven hadden en heerlijke Daiquiri's voor mij! Daarnaast een heerlijk sfeertje, goede muziek (aan elkaar gedraaid door een live-DJ!) en supervriendelijk personeel. Ik zat te wapperen met een servetje omdat ik het zo warm had, werd er meteen een waaier bij me neergezet. Echt een topbarretje. Het is dan ook vrij laat geworden en de daiquiri's bleven maar op tafel komen. Erg gezellig en daarna heerlijk geslapen!

De volgende dag hebben we voor 2 dagen een brommertje gehuurd, waardoor we veel van de omgeving konden zien.
De eerste volle dag in Da Nang besloten we naar de Marmerbergen te gaan, 5 bergen (van marmer, ze dragen die naam niet voor niks!), waarvan we er 1 opgegaan zijn. Heerlijke Vietnamese inefficiëntie daar. Eerst een kaartje kopen bij het loket, vervolgens stond 2 meter verder een man die ons kaartje wilde controleren. Vervolgens kon de klim naar boven in de hitte beginnen. Eenmaal boven hebben we rondgelopen door het tempelcomplex wat op deze berg gebouwd was. Prachtige boeddhistische tempels, sommige gebouwd op de berg, anderen ingericht in een natuurlijke grot in de berg. Een van die grotten was echt ontzettend groot (hoog vooral!) en was prachtig ingericht, met meerdere boeddhistische en confucianistische altaren. Geweldig om dit te kunnen zien! Nadat we het een en ander hadden gezien zijn we weer naar beneden gelopen en hebben we nog even bij de winkeltjes onderaan de berg gekeken. Ook hier erg opdringerige verkopers "Hello, you buy something!" en het winkeltje waar ze zo vriendelijk waren om aan te bieden dat we onze scooters er mochten zetten werden ook wat pusherig. Na een lekker verkoelend drankje op het terras de brommers (die ze, ondanks het stuurslot, toch hadden verplaatst, vraag me niet hoe) weer opgehaald en lekker naar het hotel gereden. Daar hebben we snel omgekleed en de handdoeken gepakt. Tijd voor het strand! Ligbedje gehuurd en tot het begon te schemeren lekker op het strand gelegen.
Na het strand even opgefrist in het hotel en weer terug naar de 'boulevard', want daar hadden we veel restaurantjes gezien. Na een ware strooptocht besloten we dat het die restaurantjes toch niet gingen worden, want ze waren afschuwelijk duur (voor Vietnamese standaard)! In een zijstraat vonden we een bierbar waar ze ook eten serveerden en daar hebben we heerlijk gegeten, wederom tussen voornamelijk Vietnamezen. Er was een supergezellige sfeer, de mensen waren erg vriendelijk en maakten ook wel wat contact met ons. De ober wilde graag beter Engels leren spreken en kwam nog even een praatje met ons maken: "Hello! Where are you from? Are you married?" Ongeveer de standaardvragen die we overal krijgen dus. Na het afrekenen in de supermarkt een blikje drinken gekocht en nog even bij het strand gezeten. Daar bleek dat we dat eigenlijk allebei niet wilden, omdat we zo nodig moesten plassen. Hop naar het hotel dus, een hele opluchting om daar aan te komen en vervolgens heerlijk geslapen!

Dag 2 in Da Nang was bestemd voor het Son Tra schiereiland. Daar ligt namelijk een geocache die we wilden oppikken.
Met de scooters op weg en eerst even een tussenstop gemaakt bij de apotheek, want ik had een aantal dingen nodig om muggen op afstand te houden, jeuk van muggenbulten te behandelen en ook een de gaasjes uit de verbandtas waren ver op. Na alles te hebben gekocht (met handen- en voetenwerk, er werd geen engels gesproken) konden we op weg.
Onderweg een tussenstop gemaakt bij de Lady Buddha, een enorm vrouwelijk boeddhabeeld wat vanaf de kust bij Da Nang goed te zien is. Het word vergeleken met het Jezusbeeld in Rio de Janeiro, 's avonds ook prachtig verlicht. Na deze toeristische, maar wel hele mooie attractie doorgereden richting cache, die lag namelijk bijna op het uiterste puntje van een schiereiland. Nadat we de doorgaande weg af waren gegaan een pad gevolgd wat leidde naar een hele grote boom, waarvan de takken soms zo laag hingen dat ze weer in de grond gingen en wortels hebben gevormd. Nu is het een boom met zo'n 7 stammen.Eerst maar even wat gedronken, want het was goed warm. Bij deze boom lag ook de cache en na een zoektochtje heeft Sven hem gevonden en gelogd! Na nog even rondgekeken en uitgerust te hebben besloten we terug te rijden en een strandje op te zoeken.
Onderweg zagen we een brommerparkeerplaats. We vroegen de man naar het strand, hij antwoordde bevestigend en wij betaalden hem 30.000 dong en daalden af richting strand. Bleek daar alleen een restaurant op de rotsen te zitten. Wij weer naar boven, mannetje gezegd dat we het strand wilden en hij wees vervolgens een paar honderd meter verderop langs de kust. Wij boos, brommers weer gepakt en geld teruggeëist. Gaf de beste man ons 20.000 dong terug! Ik natuurlijk niet akkoord en met handen en voeten gebaard dat ik de rest ook wilde. Gelukkig deed hij niet moeilijk en kregen we de rest ook waarna we doorreden naar een plek waar ik op de heenweg al brommertjes had zien staan bij een trap naar beneden. Voor we daar waren moesten we nog een stuk afdalen. Voor Sven stak een hond de weg over (immers, die lopen daar veel, het had 4 poten en een staart). Vervolgens ging de 'hond' op 2 poten staan! Toen zag Sven pas dat het helemaal geen hond was, maar een aap! Oppassen voor overstekende apen hier dus! Bij die plek even gestopt en de berg grondig bekeken (we hoorden nog apengeluiden namelijk). Al gauw spotten we een kleine groep apen, een moeder met een kleintje en nog een wat grotere die prachtig poseerde voor mijn camera! Apen in het wild, gaaf! :D
Na de fotoshoot doorgereden naar die plek waar de brommertjes stonden, die van ons erbij gezet en afgedaald naar het strandje, waar helemaal niemand zat. Het bleek een vissersstrandje te zijn, want er lagen allemaal traditionele Vietnamese vissersbootjes. Een soort grote, ronde manden waarin ze het water op gaan. Ook was er tegen de wand omhoog een tempeltje gebouwd en er lag een graf. Hier zaten wat mensen bij elkaar en één van de mannen kwam nog met een klein jongetje zwemmen. Sven heeft in zee gezwommen met de onderwatercamera (ik kon helaas niet vanwege een grote wond op mijn voet waarvan ik nog steeds de oorzaak niet heb kunnen achterhalen...). De man en het jongetje wilden ook graag op de foto. Na een tijdje besloten we terug te gaan naar de brommers en vroegen we het e-mailadres van de man om de foto te kunnen mailen. Hij had geen mail, maar een ander meisje wat erbij zat wel. Haar zullen we de foto binnenkort opsturen. De mensen vroegen of we er nog even bij kwamen zitten en vervolgens werd ons allerlei lekkers aangeboden, tot een hele lunch met noedels, ei en groenten aan toe! Gezellig gekletst en gevraagd naar het graf, waar we gewoon met z'n allen bij zaten. Het bleek van een meisje te zijn wat in zee was verdronken. Niemand kende haar, maar er is wel een graf voor haar gemaakt op de plek waar ze is aangespoeld. Dit is erg belangrijk in de Vietnamese cultuur. De man die hier in de buurt woont onderhoudt het graf. Het jongetje, wat ook in zee was, zat op zijn gemakje op de rand van het graf met zijn moeder. Op dat moment realiseerde ik me dat in Vietnam de dood een veel minder beladen onderwerp is dan bij ons. Natuurlijk rouwen mensen en zijn ze vreselijk verdrietig als er iemand overlijdt, maar toch is het een meer geaccepteerd onderdeel van het leven dan bij ons. Erg mooi om te zien en iets waar wij volgens mij nog wel een voorbeeld aan kunnen nemen!
Rond half 5 zijn we terug naar het hotel gereden, want we zouden de scooters om 5uur inleveren. Na een heerlijke douche een taxi genomen naar het centrum van Da Nang, waar we weer uit eten gingen. Bij een restaurantje waar een geslachte geit buiten tentoongesteld hing besloten we te gaan eten. Wel aan een tafeltje waar ik geen zich had op die geit, ik wilde m'n eetlust niet bederven. We hebben eerst wat garnalen op en vervolgens een lekkere stoofpot van de desbetreffende geit. Tijdens het eten kwam de serveerster met ons praten, wilde ook weer beter Engels leren en vond het erg leuk om met toeristen te praten. "Hello! Where are you from? Are you married? Are you engaged?". Na een erg leuke avond namen uitgewisseld en elkaar toegevoegd op facebook om contact te houden. 's Avonds weer neergestreken bij de City Pub voor nog meer daiquiri's en gezelligheid. Toen we aankwamen bleek ons tafeltje van de vorige keer tegen een andere tafel te staan, waardoor we daar niet konden zitten. Meteen werd één tafel weggehaald waardoor we wel op 'ons plekje' konden zitten en ook de waaier werd meteen weer achter me neergezet. Wat een service! Heerlijke avond gehad, maar dit keer iets minder laat gemaakt, want de volgende dag gingen we weer op reis.
's Nachts voelde ik iets in bed liggen, het voelde aan als een soort rubber, maar met mijn slaapkop heb ik het maar op m'n nachtkastje gegooid in de veronderstelling dat het een stukje geitenvlees was (hoe zou dat in bed terecht kunnen komen...?!) en verder geslapen. 's Morgens bleek dat een klein salamandertje ons bed in was gekropen. Waarschijnlijk ben ik er in mijn slaap op gaan liggen en dat heeft 'ie uiteraard niet overleefd, het arme ding...

's Morgens om 05:15 was ik wakker. Wat was het gruwelijk warm in de kamer! Ik had de airco toch aangezet?! Geprobeerd nog wat te dutten, maar met temperaturen van tegen de 30 graden wil dat toch niet echt lukken. Om 06:00 ging ik eens op de gang kijken of ik iets bijzonders zag. De buurman kwam ook uit zijn kamer en bleek ook geen stroom te hebben. Bij navraag bleek dat de hele stad zonder stroom zat... Doen ze hier schijnbaar wel vaker om elekticiteit te besparen. Toch weer even ingedut en uiteindelijk lekker ontbeten en een taxi naar het station gepakt. We gaan vandaag met de trein naar Hué, voor 1 dagje maar!
In de trein draalde een Vietnamees jongetje bij ons rond. Uiteindelijk durfde hij te vragen waar we vandaan kwamen en daarna trots naar zijn moeder kijkend dat 'ie het gevraagd had liep hij weg. Later kwam hij terug met een bekertje popcorn en bood ons wat aan. Uiteraard wat genomen en hij bleek ook nog goed Engels te spreken. We hebben wat gekletst en Sven liet hem foto's op z'n telefoon zien. Ik zat aan het gangpad, dus hij moest moeite doen om het te zien. Voor ik het wist zat hij bij me op schoot naar foto's van ons te kijken en popcorn te eten, wat hij steeds heel lief met ons deelde. Ook een spelletje op Svens telefoon werd met veel plezier gespeeld. De treinreis vloog voorbij en ook hem hebben we inmiddels als vriend op facebook. In Hué zijn we naar ons hotel, vlak bij het station, gelopen en vervolgens snel door naar het stadscentrum, we hadden immers maar een half dagje.
We hebben de oude citadel bekeken, een ware vesting waar vroeger de keizer woonde. Er is in de oorlog helaas veel beschadigd geraakt en het zijn nu echt ruïnes, waarvan sommige delen stukje bij beetje weer worden opgebouwd. Helaas stond er bij de meeste plekken weinig tot geen informatie, waardoor we vaak niet wisten waar we naar keken. Alle info die we hadden stond in de Lonely Planet, en dat was niet heel erg veel. Het was leuk om het te zien, maar ik zou er niet nog eens terug naartoe gaan.
Na het bezoek aan de citadel zijn we het stadscentrum ingelopen. We hebben wat gedronken bij een barretje en zijn daarna een paar meter verderop bij een Japans restaurant gaan eten. Japans?! Ja, een Japans restaurant met een goed doel! Hier krijgen straatkinderen de kans om in een soort tehuis te wonen en leren ze werken in de keuken, bediening etc. om zo een bestaan op te kunnen bouwen. Prachtig project waarover we lazen in de Lonely Planet en waar we graag ons steentje aan bij wilden dragen. Heerlijk gegeten en vervolgens bij de universiteitsbar nog een drankje gedaan. Daarna terug naar het hotel.

In het hotel wilden we even onze reis verder plannen voor de volgende dag. Het plan was als volgt:
08:00-10.30 Trein naar Da Nang
14.45-16.20 Vlucht van Da Nang naar Hai Phong
Daarna van Hai Phong met de boot naar het eiland Cat Ba.
Bij het uitzoeken konden we niet alles even goed vinden, dus het hotel in Hué even laten bellen met het hostel in Cat Ba om te vragen naar de boottijden. En daar was ons probleem: de laatste boot ging om 16:00, als wij dus nog in de lucht hingen! Er was absoluut geen mogelijkheid om later nog naar Cat Ba te gaan, dus moesten we last-minute nog een hotel in Hai Phong boeken en het hostel in Cat Ba annuleren. Alles geregeld en daarna maar lekker gaan slapen.

De volgende ochtend genoten van een zeer uitgebreid ontbijtbuffet en vervolgens gingen we weer naar het station. In de trein bleek dat onze stoelen bezet waren en de coupébaas zou het wel even regelen. Uiteindelijk iedereen weer op z'n eigen plek en we vertrokken. Ook kwam men steeds langs met karretjes met eten (noedelsoep in de trein, hoe verzinnen ze het?!). Toen we het station van Da Nang naderden stonden mensen met enorme koffers in het gangpad te wachten tot ze uit konden stappen. De coupébaas besloot dat er nog even zo'n etenskarretje terug moest door de coupé. Weer alle koffers en mensen aan de kant in een volle, krappe trein, we hebben ons kapot gelachen. Vietnamese efficiëntie ten top! De coupébaas hadden we bijna een applaus gegeven voor z'n optreden, wat haast een comedy-act leek.

In Da Nang aangekomen zijn we even lekker wat gaan drinken en vervolgens hebben we de taxi naar het vliegveld genomen. Daar wilden we inchecken, maar dat mocht niet ("Pas vanaf 2 uur voor vertrek!" "Maar dat gold in Ho Chi Minh City ook niet en toen vlogen we ook met uw maatschappij" "Daar snap ik niks van, maar ik kan er niks aan doen. U moet wachten."). Dus hebben we een uur gewacht, wat gedronken en vervolgens mochten we wel inchecken. Door de douane en daar weer even gewacht en een hamburger gegeten. Gelukkig weinig vertraging en veilig in Hai Phong geland. Daar is het minder toeristisch, dus stonden er gelukkig ook minder taxichauffeurs klaar. Even niet dat opdringerige "Hello, taxi!" "Hello, motorbike?". We hebben een taxi naar ons hotel genomen. De taxichauffeur was erg onder de indruk van Svens harige benen en kon het niet laten er even overheen te aaien, hihi!
Het hotel was niet bijzonder en dat was Hai Phong ook niet. Een grauwe havenstad. We hebben er wat rondgelopen en vonden een restaurantje waar we wat wilden eten. 1 probleem: de kaart was alleen in het Vietnamees en niemand sprak redelijk Engels. Met handen, voeten en de woordenlijst in de Lonely Planet kwamen we nog niet veel verder. Daarom besloten alleen wat te drinken en ergens anders wat te gaan eten. Sven bestelde een biertje, ik een mineraalwater. Ik kreeg mijn water geserveerd met limoen en zout. Euh... een limoentje erin is wel lekker, laat dat zout maar staan. Lekker, water, dacht ik. Dus ik neem een slok en Sven heeft mijn gezicht nog nooit zo grappig zien vertrekken. Het water wat ik had gekregen was zout! 950 mg zout per liter water las ik vervolgens in de voedingswaardetabel. Het water onaangeroerd laten staan en vervolgens nog maar een blikje cola besteld, want daar kon in elk geval niks mis mee gaan.
We belandden uiteindelijk bij een Chinees restaurantje, dat was het enige waar wat mensen binnen zaten. Het eten was niet erg fantastisch, wat ook wel weer tekenend was voor Hai Phong. Op de weg terug naar het hotel hebben we in de supermarkt nog maar wat te drinken en een bus Pringles voor op de hotelkamer gehaald. Lekker op tijd gaan slapen, want morgen gaan we naar Ha Long Bay!

Het is inmiddels zaterdag 9 augustus. Vroeg uit bed en na een matig ontbijtje hebben we ons met de taxi op de pier laten afzetten, vandaag zouden we wel een boot naar Cat Ba kunnen nemen! Na een prima boottochtje werden we op Cat Ba opgewacht door iemand van de reisorganisatie waarbij we onze trip voor de komende twee dagen hadden geboekt. We werden eerst naar een hotel gebracht waar we in de lobby wat konden drinken en vervolgens werden we naar onze boot gebracht. Onze boot ja. Een hele boot voor ons tweeën. Met personeel.
We installeerden ons op de ligbedden op het zonnedek en zijn eerst maar wat gaan relaxen. Helaas had ik erg veel last van zeeziekte en ik voelde me pas na een uur of 4 wat beter. Inmiddels natuurlijk lekker verbrand op m'n benen, ik heb nu halverwege nog steeds een streepje van m'n broek staan, omdat ik er niet aan had gedacht me in te smeren.

Na wat varen, zwemmen en een overheerlijke, versgekookte lunch gingen we kayakken. Sven en ik samen in één zo'n bootje. Samen roeien, Sven een beetje meer dan ik. We voeren tussen enorme bergen in de zee, door grotten (ook een vleermuisgrot!) en kwamen in prachtige baaitjes! Supertochtje!

Terug op de boot weer lekker op het zonnedek gelegen, nu wel ingesmeerd. De rest van de middag nog wat gezwommen en lekker gerelaxed! Dat hadden we wel nodig na alle drukte met reizen en wat we allemaal hadden gezien de afgelopen dagen.
's Avonds wilde de crew van onze boot en een andere boot graag samen eten, omdat het een speciale dag was waarbij men voorouders gedenkt en het traditie is om samen met vrienden en familie te zijn. Of we daar bezwaar tegen hadden? Nee, natuurlijk niet! De andere boot was al naar de overnachtingsplaats en ook wij gingen op weg. Inmiddels was de wind wat sterker geworden en het water wat onrustiger. Helaas had dat ook hogere golven tot gevolg en toen we door een wat nauwer stuk moesten varen, waar het water doorgeperst werd, klapten we aardig hard op de golven neer. Één keer zelfs zo hard dat de mast scheurde. De kapitein besloot om te keren en terug te varen naar de plaats waar we 's middags hadden gelegen en kayaks hadden gehuurd. Bij de kayakverhuur, die tevens ook grenspost was (...!), hebben ze een touw om de mast geslagen en hem omgetrokken. De rest van de tour zouden we met een halve mast verder varen. Gelukkig diende hij verder geen nut meer, omdat we een motor hadden. 's Avonds hebben we weer heerlijk gegeten en van de zonsondergang genoten. De crew heeft de grenswacht/kayakverhuurder uitgenodigd om met hen te eten en na het eten zijn we bij de crew op het dek gaan zitten en hebben we gezellig samen thee gedronken.
Die nacht hebben we heerlijk geslapen op het schip, licht deinend, maar niet misselijkmakend.

's Morgens kregen we een fantastisch ontbijt (echt, die kok is goud waard!) en gingen we weer varen. Gelukkig was de zee weer kalm en konden we zonder problemen verder naar onze volgende stek. De fish-farm. Grote plastic vaten met daar overheen houten planken vormen een drijvend platform waar je over kan lopen. De paden lopen in het vierkant en in het midden hangen netten waarin de vissen worden gehouden. De fish-farm is in het bezit van het leger. Nu er geen oorlog meer is moeten de militairen op een andere manier aan het werk gehouden worden, dus heeft men besloten dat ze vissers werden en een fish-farm gingen runnen. En als de overheid dat zegt, dan gebeurt het zo. Er zaten enorme vissen, sommige van wel 20kg!
Na het bezoek zijn we verder gevaren naar een mooie baai waar we nog even heerlijk konden zwemmen en vervolgens nog een uitstekende lunch gehad. Daarna stapte de halve crew over naar een andere boot, waar ze ook weer een aantal dagen een tour mee zouden doen. Een andere kapitein kwam van die boot af om ons terug naar wal te brengen. De laatste 45 minuten varen hebben we lekker op het zonnedek doorgebracht en eenmaal aan de kant werden we naar ons guesthouse gebracht, waar de bedden toch wel veel minder goed waren dan op de boot. Matjes met een hoogte van zo'n 5 cm slapen niet zo comfortabel...

De middag hebben we op het strand van Cat Ba doorgebracht, een klein, druk en niet al te schoon strand, maar we hadden er een plekje en hebben er nog wat kunnen relaxen.
Voor de volgende dag hadden we een privéauto met chauffeur geregeld die ons naar Ninh Binh bracht, zo'n 2,5 uur rijden verderop en met de bus niet te doen op één dag vanaf Cat Ba.

De volgende ochtend hebben we dus een lekker ontbijtje in het hotel op, zijn we naar de boot gegaan en teruggevaren naar Hai Phong waar onze chauffeur stond te wachten. Ik heb hem het adres van de homestay waar we heen moesten nog eens laten zien en hij wist het.
De reis verliep prima. Veel verkeer, veel toeteren en een aantal gevaarlijke inhaalmanoeuvres kwamen we in Ninh Binh. De homestay lag in een dorpje buiten de stad, erg afgezonderd. Een hoop hobbelweggetjes, nauwelijks verhard en vol met kuilen begon de chauffeur wat geïrriteerd te raken. Hij kon het niet vinden. Gelukkig had hij het telefoonnummer van de accommodatie en bij elk kruispunt werd er gebeld. Soms was er geen bereik en dan werd hij er niet vrolijker op.
Uiteindelijk vonden we het toch, aan het eind van een zeer smalle, hobbelige weg. Toen we er aankwamen zagen we een paradijsje! 5 bamboe bungalows met rieten daken aan een meer, omringd door bergen. Heerlijk rustig! Onze bungalow had een prachtig zicht op het meer en ook al was je binnen, je was toch ook buiten. In het raam zat geen glas o.i.d. en de buitenmuur van de douche was op schouderhoogte, waardoor je het idee had buiten te douchen. En toch was er veel privacy.

Na aankomst hebben we eerst lekker op ons privéterrasje gezeten, wat gedronken en vervolgens in het restaurant lekkere loempia's op.
We kregen van de eigenaars de tip om de nabijgelegen berg met een pagode erop te bezoeken, erg mooi rond zonsondergang. Tegen een uur of half 5 stapten we op de fiets (die hoorde ook bij de bungalow) en 20 minuten fietsen verderop stapten we weer af. Een toegangskaartje gekocht en richting berg gelopen. En toen zagen we de trap.
We vroegen ons echt af waar we nu weer aan begonnen waren. De gevoelstemperatuur was 39 graden en wij waren weer zo zot om een berg te gaan beklimmen. Maargoed, we wilden het toch, dus zijn rustig begonnen. Stukje voor stukje, op allen tussenplateaus even uitgerust en uiteindelijk waren we boven. Het uitzicht was inderdaad prachtig en we hebben veel foto's gemaakt. Toen de zon een eind onder was zijn we naar beneden gelopen en teruggefietst naar de homestay. Net voor donker waren we binnen. We hebben gedoucht en lekker schone kleren aangetrokken en zijn daarna naar het restaurant gegaan waar we heerlijk hebben gegeten. Ook hier weten ze absoluut wat koken is! Een van de eigenaars (of een familielid van de werkelijke eigenaars, we weten nog steeds niet precies hoe de verhoudingen liggen) kwam een praatje met ons maken en vertelde ons over de biketour die Maxim, de eigenaar organiseert. We besloten die de volgende dag te doen, dat leek ons wel erg leuk. Ik heb 's avonds nog veel mooie foto's met mijn statief kunnen maken en het was al vrij laat toen we gingen slapen.

De volgende dag hebben we heerlijk uitgeslapen, we waren pas om half 10 wakker! En dan met een prachtig uitzicht op de bergen en het meer. Genieten! We zijn gaan ontbijten, Sven eieren met brood en ik Pho, de traditionele Vietnamese noedelsoep die hier veel als ontbijt wordt gegeten. De rest van de ochtend hebben we gewoon lekker in het restaurant rondgehangen, wat gelezen, Sven heeft nog in het meer gezwommen en we hebben gewoon lekker uitgerust. Om 14.00uur was het tijd voor de bike tour. We werden meegenomen op een trip door de omliggende omgeving, langs de naastgelegen boerderij waar dieren gehouden werden, door de rijstvelden waar we uitleg kregen over het groeiproces van rijst (wij vinden zilvervliesrijst hier heel goed en gezond, daar wordt het niet gegeten omdat het niet goed voor de spijsvertering is en is het een teken van armoede), vervolgens reden we het dorp in en bezochten we een huis waar men verse tofu maakte. Een arbeidsintensief werkje, maar het resultaat zou geweldig zijn. Met de tip dat de tofu van hier in het restaurant van de homestay op de kaart stond fietsten we door naar een soort pottenbakkerij, alleen werden hier de potten van cement gemaakt om een mal van zand. Daarna doorgefietst naar een fabriek waar van die hele grote industriële zakken met de hand werden genaaid. De fabriek was inmiddels al 3 maanden gesloten omdat er geen orders meer kwamen en binnenkort zou hij in gebruik worden genomen als meubelfabriek.
De tocht voerde verder naar een bedrijf waar bakstenen met de hand (en een klein machientje) werden gemaakt. Zwaar, eentonig werk. Sven heeft daar zijn eigen bakstenen mogen maken en werd vriendelijk uitgelachen door de Vietnamezen omdat hij het niet zo handig aanpakte. Een leuke ervaring om dat eens zo te mogen doen, blij dat we zelf ander werk hebben! Die mensen maken daar wel 1000 bakstenen per persoon per dag!
Vervolgens bezochten we een boeddhistische tempel, waar we nog wat uitleg over verschillende gebruiken kregen. Het was een mooie, rijk versierde tempel die goed werd onderhouden.
De laatste stop was een basisschool. Erg interessant voor mij natuurlijk! Helaas konden we niet naar binnen, omdat er niemand meer was, maar het was wel leuk om die school te zien en wat naar binnen te gluren door de raampjes. Onze Nederlandse klaslokalen zijn een stuk gezelliger! Gelukkig kon Maxime ons ook heel wat over het onderwijs hier vertellen.

Terug in de homestay vonden we het wel tijd voor een douche en vervolgens zijn we naar het restaurant gelopen. Uiteraard besloot ik de tofu te proeven (met tomatensaus) en die was inderdaad overheerlijk! Een van de lekkerste gerechten die ik in Vietnam heb gegeten!
Helaas was het 's avonds erg bewolkt, waardoor ik de sterrenfoto's die ik deze avond wilde gaan maken moest bewaren tot een andere keer. We hebben lekker met de 3 maanden oude puppy die daar rondliep gespeeld en wat gelezen en zijn uiteindelijk nog even bij Maxim gaan zitten waarmee we gezellig hebben gepraat en wat gedronken enzo. Het was wederom laat toen we weer gingen slapen.

De volgende ochtend wederom heerlijk uitgeslapen. We zouden vandaag naar onze laatste bestemming reizen: Hanoi. Maar, dat kon wel wat later, want het was maar een uur of 2 met de bus en er vertrok elk kwartier zo'n bus. Dus eerst nog lekker tot een uur of 3 in het restaurant gezeten, met het hondje gespeeld, gelezen, geluncht (nog een keer tofu, hoera!) en vervolgens dan toch maar een taxi gebeld. Afscheid van de superlieve eigenaars genomen en op naar het busstation.
Daar even snel plassen voor we de bus in gingen (heb je wel eens 3 hurktoiletten in de openlucht naast elkaar gezien? ik wel!) en vervolgens op naar Hanoi. Bij ons wacht je bij een bushalte op de bus en houd je de bus aan als je mee wilt. In Vietnam doen ze dat heel anders. De chauffeur rijdt heel rustig (in het centrum zo'n 30km/h) en de busbaas roept uit de bus dat hij naar Hanoi gaat. Als je mee wilt loop je als de wiedeweerga in de richting van de bus en stap je haast al rijdend in.
Vlak voor Hanoi gebaarde de busbaas van de bus voor ons dat we moesten stoppen. Hun bus had blijkbaar een defect ofzo, want de mensen uit die bus bleken met onze bus mee te gaan. Uiteindelijk zaten we met 33 mensen in één busje. Gezellig en knus!
Aangekomen op het busstation van Hanoi de taxichauffeurs weer vakkundig ontweken (we zijn er inmiddels erg goed in!) en doorgelopen naar de 'officiële' taxistandplaats. Met de taxi naar ons hotel in het oude centrum gebracht, ons laatste onderkomen deze reis.

We zijn het centrum maar eens wat gaan verkennen. Hier heeft elke straat z'n eigen specialiteit. Zo hebben we de straat met altaarbenodigdheden, de straat met iphonehoesjes, de straat met serviesgoed en nog veel meer straten gezien. Een grappig fenomeen. In de straat met allerlei souvenirs hebben we mooie chopsticks gekocht voor thuis.
We zijn ook naar het Hoan Kiem meer gelopen, wat ook in het centrum ligt.
Hier flaneert half Hanoi 's avonds, echt een plek waar mensen gezellig bijeen komen. Op zoek naar een betaalbaar restaurantje kwamen we toch wat dieper het oude centrum in en we hebben heerlijk gegeten en daarna nog gezellig gepraat met de eigenaars van het Aubergine Restaurant.
We wilden ook nog wel wat drinken, dus na het restaurant zijn we op een terrasje bij een cafeetje beland. Daar raakten we eerst aan de praat met de eigenaar van het café, een jongen van 17 jaar. Sprak goed Engels en was leuk gezelschap. Later schoof er nog een man uit Australië aan, hij was op z'n 20e geëmigreerd vanuit Zaltbommel en sprak nu bijna geen Nederlands meer.
Op zoek naar de volgende bar belandden we bij de Rock Shop (nee, geen winkel, gewoon de naam van de bar). Daar bestelden we een biertje en een caipirinha. Bleek het happy hour! Dus we kregen 2 bier en 2 caipirinha's! Hoera! We zaten nog lekker van de sfeer en de drankjes te genieten toen er ineens 4 man politie binnen kwam lopen. Verbaasd over dit fenomeen bekeken we eens wat er ging gebeuren. De lichten gingen aan, muziek uit en iedereen werd vriendelijk verzocht de bar te verlaten. Het was 0:00uur en de bar moest sluiten. Waarom? Gewoon, een regel in Hanoi. Het blijft toch een communistisch land, waarbij men dit soort machtsvertoon nodig vindt. Voor de economie was het beter geweest om de barretjes gewoon open te laten.
Afijn, de 4 politiemannen bleven binnen wachten tot de boel dicht was, geen grote monden of geschreeuw, nee ze stonden gewoon te wachten en een beetje met hun telefoon te spelen. Toen bijna iedereen buiten was en het personeel bezig was met opruimen stapten ze in een auto en waren ze weer weg. Iedereen bleef met plastic bekers met hun drankjes erin op straat gezellig staan kletsen. In Nederland was men waarschijnlijk allang aan het rellen geweest. We zijn (met een enorme omweg) teruggelopen naar het hotel en lekker gaan slapen.
's Morgens hebben we ontbeten (niet bepaald fantastisch, als je zachte eieren vraagt krijg je ze toch hard, zelfs als je ze een keer terugstuurt!). Daarna zijn we gaan wandelen. Eerst zijn we naar het waterpuppets-theatre gegaan om kaartjes voor de voorstelling te kopen. Vervolgens door het oude centrum, daarna via het mausoleum van Ho Chi Minh richting botanische tuin (want daar lag een cache, verder stelde het weinig voor). Vanaf daar zijn we weer teruggelopen naar het centrum, waar we op souvenirjacht gingen.

Eind van de middag zijn we even gaan opfrissen in het hotel en hebben we de tassen zo ver mogelijk ingepakt. Daarna zijn we naar de waterpoppenshow geweest, een traditionele Vietnamese show, deze in Hanoi schijnt de beste te zijn. Er was live muziek en zang en de waterpoppen werden ook daadwerkelijk door mensen in het water (achter de schermen) bestuurd. Het was heel erg leuk om dit te zien!
Na afloop van de show zijn we naar een restaurant gelopen wat ons was aangeraden door Maxime, de eigenaar van de homestay in Ninh Binh.
Na wat minder leuke ontwikkelingen omtrent tafels en de toewijzing daarvan (wij werden 2x gepasseerd!) kregen we uiteindelijk de beste tafel op de rooftopbar, met uitzicht over het meer. We hebben superlekker gegeten en gedronken en wederom met een personeelslid gekletst wat ook speciaal aangenomen was om het de gasten naar de zin te maken, praatjes te maken en problemen op te lossen. We hebben een supertoffe laatste avond in Hanoi gehad en zijn na aankomst bij het hotel lekker in ons bedje gekropen.

Vrijdag 15 augustus werden we al vroeg wakker, want om 10.00 zou onze vlucht richting huis vertrekken. We kwamen beneden en gaven aan dat we geen tijd hadden voor ontbijt, omdat we naar het vliegveld moesten. Of ze dus alvast een taxi wilden bellen.
Na uitchecken zei de jongen aan de receptie "you have breakfast now?" euh nee, je had toch net een taxi gebeld? Bleek die er pas over 20 minuten tot een half uur te zijn! Niet bepaald ons idee van een taxi, want dan zouden we te laat op het vliegveld zijn, dat was immers ook nog zo'n 30km rijden. Dus na even duidelijk gemaakt te hebben dat dat dus absoluut geen optie was heeft de jongen een andere taxi geregeld, die binnen 5 minuten voor de deur stond.
Op het vliegveld zijn we meteen naar de incheckbalie gegaan, het was erg druk voor het inchecken en wat sommige mensen al niet meenemen! Hele ingetapete dozen met god-weet-wat erin. Voor ons bij het instappen liep zelfs iemand die met zijn handbagage ook een rijstkoker meenam, want ja, die kun je natuurlijk nergens anders dan in Vietnam krijgen...

Afijn, ingecheckt door het immer gezellige (not..) luchthavenpersoneel, in de rij voor de paspoortcontrole (wat zijn die mensen langzaam!) en vervolgens in de nog langere rij voor de securitycheck. Ik was erdoor, Sven pas 5 minuten later.
Op het vliegveld lekker ontbeten met een sandwich (geserveerd met friet erbij...) en verse jus d'orange en vervolgens nog heel hard ons best gedaan om voor boarding tijd onze laatste dongs uit te geven. We zijn erin geslaagd en de laatste 6.000 dong hebben we maar in een donatiepot voor kinderen met ernstige gedragsproblemen gedaan. Bij het schoolbezoek had ik al begrepen dat daar hier eigenlijk geen kennis van is en dat men daar niet zo veel mee doet.

Op tijd met het vliegtuig vertrokken en 10 uur later landden we na een prettige, rustige vlucht in Moskou, waar we 4 uur overstaptijd hadden. Wederom door de paspoortcontrole (doel: de norse, Russische dame aan het lachen krijgen. Mij niet gelukt, Sven wel! Hoera!) en de securitycheck (chagrijn die mij er in het Russisch op wees dat ik mijn cameratas op de band moest leggen. "Rustig aan, ik was nog niet klaar" antwoordde ik haar in het Nederlands).
In de transferzone nog wat rondgeshopt en niks gekocht. Wat gedronken en geknabbeld bij een restaurantje en vooral heel lang wachten. Het vliegtuig had ook nog eens een half uur vertraging. Waarom weet ik niet, want het personeel stond bij de gate, het vliegtuig stond beneden klaar, maar we moesten toch wachten. De laatste 3,5 uur vliegen naar Brussel gingen ook wel aardig. Ik had erg veel last van de droge lucht in het vliegtuig en heb maar wat geslapen. In Brussel hebben we de tassen opgepikt, ook die hebben de reis gelukkig goed doorstaan. Bij de aankomsthal stonden Frank en Marianne op ons te wachten en we zijn naar de auto gelopen en naar hun huis gereden, waar Pico op ons wachtte. Ze was superblij om ons weer te zien en bleef maar kroelen!

Na wat gedronken te hebben en de spullen overgeladen te hebben in onze eigen auto die daar stond zijn we met z'n tweetjes en met Pico naar huis gereden, waar we ons eigen bedje in zijn gedoken. Pico heeft de hele nacht tussen ons in liggen spinnen en kroelen en we hebben heerlijk geslapen.

Vandaag is het zo'n typisch eerste-dag-thuis-dag. Wassen, opruimen, ik vond dat ik deze blog nog wel even tussendoor mocht doen en nu is het tijd om alle 1983 foto's (excl. foto's op de telefoons) die we hebben gemaakt terug te gaan brengen tot een acceptabele selectie die leuk is om met vrienden en familie te kijken.

Bedankt allemaal voor het lezen en jullie leuke en lieve reacties. Wij hebben ervan genoten!

Liefs! xx